Podcast | In gesprek met Kim Palmaccio over De Ontvoering van Ludwig

Kim Palmaccio hoorde vroeger de verhalen over ene Ludwig uit haar familie die iets met casino’s had. Toen zij later hoorde dat Ludwig een casinobaas was die werd ontvoerd en mogelijk vermoord, besloot Palmaccio op onderzoek uit te gaan. In haar boek ‘De ontvoering van LUDWIG’ beschrijft ze het leven van Ludwig en het leven van haar vader, die troonopvolger werd in de Golden Ten Casino’s die van Ludwig waren.

Kim Palmaccio (30) is een journaliste en schrijft onder andere voor het Parool, Volkskrant Magazine, en LINDA.

Palmaccio bracht in september 2025 het boek ‘De ontvoering van LUDWIG’ uit over de ontvoering van een casinobaas uit haar familie. Dit boek is onder meer verkrijgbaar bij bol.com en libris.

Ludwig had meerdere casino’s waar Golden Ten werd gespeeld, een variant op roulette waarvan gezegd werd dat het een behendigheidsspel was. Hierdoor zou het spel aangeboden mogen worden op andere plekken dan Holland Casino.

In 1991 werd Golden Ten alsnog bestempeld als kansspel waardoor het spel illegaal werd volgens de Wet op de Kansspelen.

Op 23 september verscheen ‘De ontvoering van LUDWIG’, een boek van journaliste Kim Palmaccio. In haar jeugd werd weinig gesproken over de steenrijke oom van haar vader en tijdens haar zoektocht werd duidelijk waarom dit het geval was. Ludwig was ontvoerd en de zaak van de ontvoering werd nooit opgelost. CasinoNieuws.nl sprak de schrijfster over haar zoektocht, haar familie, en haar vader die op 18-jarige leeftijd de leiding kreeg over het casino-imperium van Ludwig.

Hoe ben je op het idee gekomen om hier een boek over te gaan schrijven? 

Er was dus een man in mijn familie die gewoon een buitensporig leven leefde. Het was een soort rockster, zo voelde het. Ik hoorde verhalen over dat hij met een koffer met cash geld naar Las Vegas vloog om daar te gokken, dat soort dingen. Hij was zelf namelijk ook een grote gokker en vliegen was in die tijd echt iets exclusiefs.

Ik hoorde meer van die verhalen en wilde weten wat voor man dat was. Het was een casinobaas van heel veel casino’s, een multimiljonair, dus ik wilde weten wie die man nou eigenlijk was. Het voelde namelijk als een ver van mijn bed show. Hier in Amsterdam konden we niet eens een huis kopen en hij had miljoenen, het vloog tegen de plinten.

En dan wordt die man ook nog eens ontvoerd en waarschijnlijk vermoord. Mijn familie wist geen antwoord op mijn vragen, dus ik ging op onderzoek uit. Het was ook een beetje zelfonderzoek: uit welk gezin kom ik, uit welke familie kom ik nou precies? Ik ben zelf journalist en ik vond dat ik me daar eens in moest gaan verdiepen.

Op een gegeven moment vielen de puzzelstukjes op zijn plek en ben ik erover gaan schrijven. Toen ik eenmaal bezig was dacht ik: hier moet een boek over geschreven worden.

In je familie zelf was er dus weinig over bekend? Of wilden ze er gewoon niet over praten?

Ik denk een beetje van beide. Ze wisten veel dingen niet, ook omdat het natuurlijk in de jaren 80 gebeurde. Er werd op andere manieren gecommuniceerd, want er waren nog geen mobieltjes. Maar er werd ook niet veel over gesproken.

Ik ving vroeger wel eens dingen op over een Ludwig in de families en dat die Ludwig iets met casino’s had, maar dat was nooit duidelijk. Er werd beloofd dat ik het hele verhaal zou horen als ik 18 was. Het onderwerp werd dus wel regelmatig onder het tapijt geschoven.

Hoe is jouw zoektocht verlopen? Je besloot het te gaan onderzoeken, maar hoe is dat gegaan en wat ben je te weten gekomen?

Ik ben allereerst heel veel gesprekken gaan voeren. Dit waren gesprekken met voormalig casinobazen, oud-croupiers, gokkers, maar voornamelijk ook met mijn familie.

Ik heb daarnaast de plekken bezocht waar vroeger de Golden Ten Casino’s zaten. Dit was vooral om een beeld te vormen van die tijd, de jaren tachtig. Ik heb ook alleen maar muziek uit die tijd geluisterd, veel documentaires en films gekeken.

Verder heb ik ook gesproken met andere mensen die dichtbij de zaak stonden, zoals de oud-hoofdcommissaris die de zaak leidde. Daarnaast sprak ik ook met privédetective Ben Zuidema. Hij is inmiddels bijna 90, maar kan zich de zaak herinneren als de dag van gisteren. 

Hij vertelde me dat dit nog een van de weinige zaken is die hem nog heel erg bezighoudt. Juist omdat de zaak nooit opgelost is en omdat ze zo dichtbij waren. Hij heeft de grootste Picasso-roof van de Franse kunstgeschiedenis opgelost, maar deze zaak niet. Dat houdt hem bezig.

En wat ben je te weten gekomen over Ludwig? En hoe is die troonopvolging verlopen?

Mijn vader was 18 jaar toen het gebeurde. Hij werkte als servicemedewerker in een van de casino’s van Ludwig, in Eindhoven. Dat casino was toen ook echt een fenomeen.

Maar om die verdwijning van Ludwig een beetje geheim te houden voor de media, en ook om de rust te bewaren in zijn casino, kreeg mijn vader opeens verantwoordelijke taken. Hij moest opeens de zaak openen en sluiten, het geld vervoeren, en de werkroosters maken.

Werd hij gekozen omdat hij familie was?

Ja, Ludwig was de oom van mijn vader. Dus mijn vader stond opeens aan het roer van een casino-imperium. Mijn vader vertelde dat hij ook helemaal niet angstig was toen en het maar gewoon deed, omdat hij er vanuit ging dat Ludwig wel weer binnen zou komen wandelen. Ludwig zou zijn casino’s immers nooit zo lang ontredderd achterlaten.

En op een gegeven moment werd er een brief geleverd met een eis van 3,2 miljoen gulden aan losgeld. Mijn vader dacht: dat betalen we gewoon en dan komt hij wel weer terug.

Maar dat gebeurde dus niet.

Nee, hij kwam maar niet. Dus op een gegeven moment kreeg mijn vader ook de verantwoordelijkheid over een tweede en later nog een derde casino. Dat vond mijn vader dan ook wel een heel spannende tijd.

De casino’s van nu zijn niet meer te vergelijken met de casino’s van toen, met die Golden Ten Casino’s. Mijn vader vergeleek het met een café: de aankleding van met tapijten op de muren en er hingen alleen maar gouden kroonluchters, allemaal heel kitsch. Hij beschreef het als gezellig, want hij had zijn vrienden daar. Iedereen speelde in Golden Ten, en iedereen zat daar te paffen. Het was gewoon vrijheid, blijheid. Hij vond het natuurlijk ergens heel spannend, maar ook leuk. Hij was immers 18 of 19 en runde een eigen casino. Alsof hij in een film was beland.

Was het eigenlijk logisch, dat hij de troonopvolger was? Want als hij alleen maar als servicemedewerker werkte, dan had hij toch helemaal geen ervaring met het runnen van zo’n casino? Of kwam het omdat hij het oogappeltje was van zijn oom, zoals ik las in het Parool?

Ja, hij was zeker het oogappeltje van Ludwig. Mijn vader heeft weleens verteld dat Ludwig hem, toen hij 15 of 16 was, iets van 200 Duitse Marken in zijn hand drukte en zei dat mijn vader bij hem moest komen werken in het casino zodra hij 18 was. En mijn vader kwam uit een gastarbeidersgezin, ze hadden niet veel thuis. Armoede hebben ze het nooit genoemd, maar er was niet veel. Mijn vader zag opeens gouden bergen.

En Ludwig zag ook echt die ondernemersdrift bij mijn vader. Hij was een charmante man, en dat is hij nog altijd, en iemand die van avontuur houdt en risico’s durft te nemen. Daar zag Ludwig wel iets in. Daarom werkte mijn vader ook in het casino, met het idee dat hij daarna een croupier zou worden.

Dus het idee was er altijd wel dat hij zo een beetje die ladder zou beklimmen. Maar het was niet het idee dat hij opeens al de baas zou zijn. Hij was een klein mannetje tussen allemaal grote spelers, allemaal mannen van 40 of 50 jaar oud. Maar het was ook een gevaarlijke wereld en daarom wilde de vrouw van Ludwig ook niet dat haar zoon de plaats van Ludwig in zou nemen. Ze was bang om ook haar zoon te verliezen.

En daarom dus jouw vader. Had jij, voordat je onderzoek begon, al kennis van of affiniteit met casino’s? Zit dat bijvoorbeeld nog in de familie?

Mijn kennis op dat vlak lag een beetje op het nulpunt. Ik ben één keer in een casino geweest voor ik hieraan begon. Toen had ik volgens mij mijn laatste studiefinanciering binnen gekregen en dacht ik: alles op rood of op zwart. Maar dat is mijn enige ervaring met het casino. Voor de rest heb ik het wel thuis meegekregen, want mijn vader werkte nog in de casino’s toen ik al geboren was. Dus er lagen thuis weleens van die fiches of plaques uit het casino. 

Maar verder was mijn kennis dus niet heel groot. Er ging echt een wereld voor mij open. Ik heb daarom ook met oud-croupiers en (voormalig) gokkers gesproken. Ik wilde weten hoe zij dat spel ervaren, maar ook om te weten hoe een gokverslaving werkt. Dat wist ik namelijk niet, hoe het voor veel mensen werkt.

Je moest dus ook nog die casino wereld gaan begrijpen. Ook omdat Golden Ten natuurlijk geen traditioneel casino was zoals we die nu nog hebben. Daar moest je je ook nog in verdiepen, onder andere met de hulp van Peter Geertsen.

Ja, ik heb het spel zelf ook gespeeld. Mijn vader heeft thuis nog een originele Golden Ten-ketel. Er was natuurlijk iets met het spel, want het was een variant op roulette. De ondernemers zeiden alleen dat dit geen kansspel was, maar een behendigheidsspel. Ze zeiden dan ook altijd dat je het spel eerst vijf keer moest hebben geoefend, waarbij je goed moest observeren. Alleen als je dat had gedaan, dan kon je het spelverloop voorspellen. Nou, ik heb boven die bak gehangen en dacht: ik voorspel het in ieder geval niet. 

Maar het was inderdaad een heel ander casino dan hoe we die nu kennen. Maar ik heb inmiddels ook de nieuwe casino’s vaker bezocht, maar wel in het kader van onderzoek. Als ik dat vergelijk met de Golden Ten Casino’s, dan is dat wel een wereld van verschil. Die casino’s zijn niet met elkaar te vergelijken.

Heb jij Golden Ten vroeger gespeeld? 

Nee, dat was ook echt voor mijn tijd. Maar ik heb er natuurlijk wel over gelezen. Ik ken daarnaast mensen die daar hebben gewerkt. En ik heb het met Peter Geertsen wel eens gehad over die discussie, of het een behendigheidsspel is. Maar dat is natuurlijk een beetje waanzin. Ze konden die casino’s anders niet runnen, als je daar echt goed in kon worden. Maar het is wel een interessante tijd. 

Mijn vader is er nog steeds van overtuigd dat je het kan voorspellen. Hij heeft op een gegeven moment ook best wel veel verdiend door zelf te gaan spelen. Volgens mijn vader gingen die exploitanten niet failliet omdat de mensen niet altijd kwamen om te winnen. Mensen speelden op het getal van de verjaardag van hun liefje, of gewoon op hun lievelingsgetal. Ze kwamen gewoon gezellig om te spelen en gingen ervan uit dat ze de ene keer wat beter waren dan de andere keer.

Maar goed, ik ben er nog steeds van overtuigd dat je het spel niet kan voorspellen. Maar die kampen staan lijnrecht tegenover elkaar, er is niet een soort nuance. De een zegt dat het waanzin is dat je het zou kunnen voorspellen. De ander zegt: “Waarom gingen we dan naar Golden Ten en niet naar Holland Casino?”

Maar daarom vind ik het ook interessant. Het is echt een grote geschiedenis. Peter Geertsen heeft me een gigantische map overhandigd met dertig decennia aan krantenberichten die hij heeft verzameld. 

Ik ben weleens bij Peter Geertsen thuis geweest en hij heeft inderdaad overal alles van bijgehouden.

Ja, toen ik dat zag, dacht ik echt: dit is gewoon goud voor mijn onderzoek. Ik vond het heel interessant om me daarin te verdiepen.

Die privédetective is daar natuurlijk ook ingedoken. En je zei dat zelfs Peter R. de Vries een keer aandacht heeft besteed aan de zaak. Ben jij nog iets nieuws te weten gekomen voor in je boek? Of is het boek meer een beschrijving van hoe dat allemaal gelopen is?

Ja, ik ben wel echt achter dingen gekomen. Ik heb ook in de dossiers mogen snuffelen. En, zoals ik eerder zei, heb ik ook die oud-hoofdcommissaris gesproken en andere mensen van de politie. Zij hebben me ook dingen verteld waar ik niets van af wist. Ook over het leven van Ludwig en wat er dus mogelijk is gebeurd. Uiteindelijk waren er drie mogelijke scenario’s die ik een beetje heb uitgeschreven.

Want hij was ontvoerd en er werd op een gegeven moment een hele puzzelrit uitgestippeld. Er kwam een anoniem telefoontje binnen. Aan de telefoon werd verteld dat ze naar hectometerpaaltje 268 richting Maastricht-Luik moesten gaan. En toen werd er opgehangen.

Toen hebben ze die rit gemaakt en zijn ze gaan zoeken bij dat hectometerpaaltje. Daar lag toen een sleutel. En het was natuurlijk de tijd van de Heineken ontvoering en van Maurits Caransa, de tijd van de ontvoeringen. En dat sleuteltje onder zo’n hectometerpaaltje, het was allemaal heel vergelijkbaar met de Heineken ontvoering. Dus dat was heel eng natuurlijk. 

Op een gegeven moment vinden ze de sleutel van een kluis. In die kluis ligt vervolgens weer de sleutel van de witte Mercedes van Ludwig, de Mercedes die hij voor een dikke ton had laten ombouwen met allemaal toeters en bellen. Toen hadden ze dus wel de Mercedes, maar nog altijd geen Ludwig. Vervolgens kwam er nog een derde ontvoeringsbrief en opnieuw een hele zoektocht. 

Dus aan de ene kant heb ik zijn ontvoering onderzocht en waar Ludwig nu zou kunnen zijn. Want op een gegeven moment gingen die ontvoerders maar niet over tot die losgeldoverdracht. Daardoor begonnen er een beetje speculaties te ontstaan over of Ludwig nog wel leefde. Ze dachten dat hij misschien wel was vermoord en dat de ontvoering in scène was gezet om tijd te winnen, bijvoorbeeld om het lijk op te ruimen. Dat scenario heb ik onder andere uitgewerkt.

Een ander scenario was dat Ludwig zijn eigen ontvoering in scène had gezet. Hierbij vroeg ik mezelf af of hij niet toch ergens in, weet ik veel, de georganiseerde misdaad zat. Of dat hij zich ergens aan had vergrepen, waardoor hij in de problemen is gekomen. Of dat hij bijvoorbeeld is vertrokken naar Hawaï. Want er was ook een miljoen verdwenen uit de kluis. Had hij dat geld niet zelf meegepakt?

Allemaal scenario’s die ik heb onderzocht. Ik ben daar wel echt veel over te weten gekomen. Maar ik heb Ludwig niet teruggevonden, die man is nog steeds spoorloos. Maar dat was ook nooit de bedoeling van mijn hele onderzoek. Ik wilde vooral ook gesprekken met mijn vader daarover voeren. Ik wilde weten hoe die tijd voor hem was, want hij is echt heel lang in die casino wereld blijven werken.

En die ontvoering heeft natuurlijk het pad van mijn vader bepaald, en eigenlijk ook een beetje mijn pad. Het heeft mijn leven natuurlijk ook een richting gegeven. Ik wilde dus niet per se Ludwig weer vinden, maar ik wilde wel antwoorden op mijn vragen krijgen en die heb ik wel gevonden. 

Hoe heeft jouw familie eigenlijk gereageerd op jouw plannen? Hoe was hun reactie? Waren ze er blij mee?

Ja, ze waren er wel blij mee. Al vonden ze het ook wel spannend, maar tegelijkertijd was mijn familie ook wel blij dat erover gesproken werd. We hebben het vroeger nooit over dat verdriet gehad. Want een vermissing in je familie, dat heeft impact en daar hebben we het nooit over gehad.

Dus aan de ene kant was het fijn, maar aan de andere kant ook spannend. Want je weet niet wat zoiets gaat doen. Dat ze opeens de zaak toch weer heropenen bijvoorbeeld. Maar mijn familie is ook wel trots, want het is ook wel echt een eerbetoon aan Ludwig. En het is fijn dat we met de familie over dit soort dingen hebben gepraat. Over wat het met ons deed, wat ik er als kind van heb gemerkt, eigenlijk over alles wat onuitgesproken bleef. Daar hebben we het nog wel over gehad en daar waren ze dan allemaal wel blij mee. 

En mijn vader vindt het allemaal fantastisch, terwijl ik ook denk aan de dingen die erin staan waarvan ik het best spannend vond om dat op te schrijven.

Heeft je vader eigenlijk alles kunnen lezen voor het boek gepubliceerd is? 

Ja, ik heb het zelfs voorgelezen aan hem. Maar hij vindt dat zijn carrière geen schoonheidsprijs verdient, want hij heeft ook wel dingen gedaan die niet helemaal door de beugel konden. Op een gegeven moment werd Golden Ten verboden en daar is hij toen toch nog een tijdje mee doorgegaan. Illegaal dus, met een sluiproute voor als de politie een inval zou doen. Waarbij de croupiers moesten wegrennen.

En er zaten camera’s in vogelhuisjes verstopt zodat ze binnen op monitors konden zien of er iemand aankwam en of de politie dus een inval kwam doen. En uiteindelijk is die inval er ook geweest, maar daarna ging hij weer door. Toen ging die naar Tilburg en moest hij zich eigenlijk bewegen door die hele onderwereld. Want hij moest weten wie het voor het zeggen had in Tilburg, dus eigenlijk die mannen die met louche zaken te maken hebben. En dan dacht ik wel: Oh jeetje, pap.

Op een gegeven moment vroeg ik mijn vader ook of hij weleens een pistool op zak had in die tijd. En ik durfde het antwoord gewoon bijna niet te horen, want stel dat dit het geval was, dan zou ik wel voor altijd anders over mijn vader denken.

Maar gelukkig was dat niet het geval. Mijn vader zei dat je bereid moet zijn om te schieten als je een pistool op zak hebt. Want als er anders iemand tegenover jou staat en ze pakken jouw pistool af, dan knallen ze jou ermee af. Dat was een antwoord, dat vond ik zo ver vooruit gedacht. Ik vond het ook veel zeggen over de wereld waarin hij zich begaf op zo’n jonge leeftijd. Maar ik vond dat soort dingen wel heel spannend om over te schrijven. Ook omdat ik dacht dat mensen hier iets van zouden vinden. Misschien wel vooral beschermend naar mijn vader toe, dat ik het daarom zo spannend vond.

Maar hij begaf zich dus in een wereld die een beetje verweven was met de onderwereld, maar jij bent daar totaal niet in beland. Hij heeft dat dus wel altijd gescheiden kunnen houden.

Ja, zeker. Hij zei ook wel regelmatig dat ik niet te vaak naar het casino moest gaan. Zo van, pas een beetje op. Maar die criminele wereld, nee. Ik ben heel beschermd opgevoed. Ik ben al bang dat ik bij de belastingdienst een cijfertje verkeerd invul als ZZP’er.

Maar mijn vader wilde dit natuurlijk ook helemaal niet, hij is hier gewoon ingerold. Hij had niet gestudeerd, want geld om te studeren was er niet en er was geen vangnet. Maar mijn vader hoopte vooral dat zijn dochters niet te maken zouden krijgen met de criminelen die in het casino kwamen. Hij heeft wel echt de meest rare mensen en dingen meegemaakt.

Je vader is gestopt nadat er een overval was gepleegd toch?

Ja, hij heeft een overval meegemaakt. Hij heeft ongeveer een half uur op het tapijt gelegen met de loop van een pistool op zijn kruin. Mijn vader zei ook dat hij dat tapijt nog altijd kan ruiken, die tabaksgeur die daarin was getrokken. Maar die overval liet hem nadenken over wat belangrijk was in het leven. Ik was inmiddels geboren en heel veel geld was niet waar het leven om draaide.

Daarnaast was er die dunne lijn met de criminaliteit en die criminaliteit nam ook toe in de jaren negentig. M’n vader zei dat ze vroeger met elkaar op de vuist gingen bij een conflict, maar toen had hij opeens bijna een kogel door zijn hoofd.

Maar ja, dat is het moment geweest dat hij besloot te stoppen. Hij koos voor een tevreden leven met zijn gezin, zijn kinderen. Dat geld was uiteindelijk niet zo belangrijk.

Maar ik begrijp wel dat het casino hem toch niet helemaal heeft losgelaten.

Nee. Hij werd eerst huisvader en vroeg zich af wat hij toen met zijn leven zou doen. Eerst bedacht hij dingen om in te handelen, maar op een gegeven moment miste hij zelf ook het spel. Die liefde voor het spel is er nog steeds, telkens als hij balletjes of kaarten ziet. En hoe hij dat ook deed, het is alsof zijn vingers een eigen leven leiden.

Maar hij heeft liefde voor dat vak en had een grote kring aan croupiers, aan vrienden. En hij dacht toen: we gaan een mobiel casino oprichten, want we hebben al die originele speeltafels nog. Maar dan wel voor bedrijfsfeesten, dat ze in te huren waren. Allemaal voor het plezier, niet meer voor het geld.

Maar dat ontplofte een beetje. Dat liep zo goed dat hij ook bij tv-shows of series was om alles op te bouwen en dat ze daar mochten spelen. Of dat hij voorlichting kwam geven over het gokken, die wereld eromheen, of over gokverslaving.

Dat wereldje heeft hij nooit los kunnen laten en dat zegt hij ook nog steeds: “Kim, ik kan ook niets anders.” En ik denk ook dat hij niet anders kan, maar dan in de zin van dat hij niet anders zou willen.

Was het eigenlijk vanaf het begin al het idee dat het een boek moest gaan worden? Of heb je ook gedacht aan andere platformen zoals een podcast of een serie?

Ja, ik heb aan alles wel gedacht. Het idee voor dit verhaal ontstond ongeveer vijf jaar geleden en dat was de tijd dat podcasts best wel booming waren, dus daar heb ik ook aan gedacht. Maar ik ben schrijver van beroep, of in ieder geval journalist. Een boek schrijven was altijd al een droom van mij.

Maar ik heb besloten om helemaal vanaf scratch te beginnen en zo diep in die zaak te duiken zodat ik alles in dat boek kon gieten. En van daaruit kan ik dan misschien nadenken over een serie of een podcast. Ik moet zeggen dat er wel wat gesprekken over lopen op dit moment, maar dat staat allemaal nog in de kinderschoenen.

Het is wel de reden waarom ik het vrij filmisch heb beschreven, want het is gewoon een film. Als je alleen al nadenkt over die jaren 80 en de casino’s, dat is echt een decor. Ik vond het allemaal vrij magisch.

Iemand vroeg mij eens of ik in de jaren 80 wel naar het casino zou gaan. Misschien wel, maar ook omdat ik heel dol ben op het hele idee van de jaren 80: hoe mensen erbij liepen, de muziek. Dat romantiseert het verhaal misschien ook wel een beetje.

Misschien ben ik nog wat vroeg met deze vraag, maar heb je al ideeën voor een ander boek? Of bijvoorbeeld een vervolg? En je sprak over ideeën voor hetzelfde verhaal, maar dan op een ander platform.

Ja, er zijn gesprekken voor een theater. Er komt daarnaast best veel op me af, ook van andere mensen die er dingen in zien. Dus ik verwacht dat dit verhaal eerst nog wel even een topic gaat zijn in mijn leven. 

Het boek “De ontvoering van LUDWIG” is verkrijgbaar bij bol.com en Libris.